Ik ga als creatieve opdracht een passage uit het boek ‘De Engelenmaker’ herschrijven vanuit een ander standpunt. Ik ga de openingsscène herschrijven waarin Dokter Hoppe aankomt in zijn geboortedorpje. Deze aankomst werd oorspronkelijk vanuit het standpunt van drie kleuters verteld maar ik ga de passage bekijken vanuit het standpunt van de dokter..
Ik moest dringend weg uit Berlijn, te veel mensen waren op de hoogte van mijn experimenten. Ik stond langs de kant van de weg, wachtend op een taxi die me terug naar mijn geboortedorp zou brengen. Ik had enkel een rugzak bij me en de creaties, de belangrijkste spullen zouden later naar Wolfheim vertrekken zodat ik onopgemerkt kon reizen. Mijn drie creaties schrikten heel wat mensen af op straat en het duurde dan ook een tijdje vooraleer er een taxi stopte die bereid was mij mee te nemen naar Wolfheim. De taxichauffeur hielp me met mijn bagage in te laden en keek verwonderd op toen ik mijn creaties in de kofferbak stak. Hij vroeg of ik ze niet op de achterbank wou leggen maar ik zei dat het zonlicht hen geen goed zou doen. Ik merkte dat hij aarzelde of hij me wel verder zou moeten helpen maar de fooi was blijkbaar meer dan welkom aan zijn schoenen te zien. Hij gebaarde me om in te stappen en vroeg me waar ik heen moest.
De reis duurde lang, de chauffeur was duidelijk niet op zijn gemak. Hij keek een paar keer naar mij door de achteruitkijkspiegel maar wanneer ik hem aankeek staarde hij angstig voor zich uit en hield hij zijn stuur stevig vast. Er heerste een ongemakkelijke stilte en er werd geen woord gezegd gedurende de hele reis.
Toen hij de afrit nam richting Wolfheim, werd ik herinnerd aan mijn jeugd. Ik kreeg de rillingen en probeerde snel aan iets anders te denken. Ik concentreerde me op het oorspronkelijke doel van deze reis, ik was hier in dienst van de wetenschap. Ik hoefde helemaal niet te denk aan de herinneringen die ik hier had opgedaan. Ik hoefde helemaal niet te denken aan hoe mijn vader me behandelde, hoe mijn leerkracht me uitschold, het was enkel ik en de wetenschap. Toen we mijn oude huis naderden, tikte ik de chauffeur op zijn schouder en gebaarde ik hem dat dit het langverwachte einde was van onze reis. De chauffeur knikte, stopte bruusk en stapte meteen uit. Hij haastte zich naar de koffer om mijn bagage uit te laten, hij wou eerst de mand met mijn creaties uitladen maar trok een grimas op zijn gezicht en laadde dan toch maar gewoon mijn rugzak uit. Hij liep even mee naar binnen met de bagage en zette ze neer in de gang. Toen ik hem vroeg hoeveel ik hem moest, zei hij dat hij ergens een afspraak had en dat ik hem niet moest betalen. Hij snelde richting zijn auto en reed weg met scheurende banden.
Hier stond ik dan, terug in Wolfheim waar niemand me nog herkende en ik in alle rust zou kunnen verder werken aan mijn creaties. Althans dat dacht ik toen. Op het dorpsplein stonden drie kleuters, ik meende in een van hen een oude klasgenoot te herkennen. Meeskens was zijn naam geloof ik. Mijn gedachtengang werd verstoord door het idee dat mijn creaties op het warmste moment van de dag zomaar in de zon stonden. Ik nam ze mee en haastte me naar binnen. Het huis was leeg en ik beklaagde mijn beslissing om hier mijn onderzoek verder te zetten. Ik mocht hier dan wel wat rustiger zitten dan in de stad, ik moest minimum nog twee weken wachten op mijn onderzoeksmateriaal waardoor ik hier twee weken met mijn duimen zou zitten draaien.
Het idee dat ik de mensheid niet vooruit kon helpen gaf me een verschrikkelijk gevoel. Daarom startte ik een dokterspraktijk. Hiermee kon ik de mensen van het dorpje helpen. Dit was op kleinere schaal dan het plan dat ik voor ogen had maar ik haalde er voldoening uit en beide activiteiten, zowel mijn dokterspraktijk als mijn experiment deelden dezelfde visie, de mensheid (vooruit)helpen.
Na een tijdje kwam mijn onderzoeksmateriaal aan en kon ik weer verder met mijn onderzoek. Als ik dit onderzoek tot een goed einde zou brengen, zou mijn naam in de geschiedenisboeken komen te staan. De hele mensheid zou mij eren. De beroemde Dokter Hoppe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten